بحث و جدل درباره میزان جذابیت تنیس زنان، مسئله‌ای قدیمی است. منتقدان می‌گویند در سال‌های گذشته در تنیس حرفه‌ای زنان، شاهد رقابت داغی نبوده‌اند. رقابتی که دست‌کم در بخش مردان مشاهده می‌کنند.

از شروع ۲۰۱۶ نه فقط در رقابتهای بریزبن استرالیا اول شد که توانست در مسابقات ایندین ولز و میامی هم قهرمان شود. او در تاریخ تنیس زنان، سومین ورزشکاری است که توانسته در کالیفرنیا و بعد در فلوریدا به مقام نخست برسد.

شاید اگر او، کربر، رادوانسکا، کویتووا و سایرین بتوانند مثل ماه‌های گذشته سیطره سرنا ویلیامز را به چالش بکشند، تنیس زنان دوباره جان تازه‌ای می‌گیرد. در سال‌های گذشته این ورزش در مشت سرنا ویلیامز بوده و او حرف اول و آخر را می‌زده. این برتری اما از انتهای تابستان گذشته تا امروز دچار وقفه شده است.

ویلیامز نه فقط در ماه سپتامبر از راهیابی به فینال اوپن آمریکا بازماند، که بعد از آن هم نتوانست شرایط آرمانی‌‌‌ قبل را به دست آورد. تا وقتی که سرنا در اوج بود، هر حریفی را از گردونه خارج می‌کرد، ولی حالا که با سی و چهار سال سن، برابر مدعیان جوان‌تر، از نفس‌افتاده به نظر می‌رسد، احتمال رو آمدن قهرمانان جدید بیش از پیش است.

در این بین ویکتوریا آزارنکا در بیست و شش سالگی شانس اول است. کسی که چهار سال پیش در مسابقات اوپن استرالیا، اولین گرنداسلم زندگی‌اش را بُرد. در ژانویه سال ۲۰۱۲ وقتی با پرچم بلاروس، در ورزشگاه ملبورن دور افتخار می‌زد، انگار دنیای تنیس داشت تولد یک قهرمان تازه را جشن می‌گرفت. یک سال بعد او با وجود مصدومیت‌های متعدد، توانست این افتخار را تکرار کند. همان سال یعنی سال ۲۰۱۳ توانست به فینال اوپن آمریکا هم برسد که برابر سرنا شکست خورد.

این روند موفق اما ادامه نداشت؛ آسیب‌دیدگی‌های متوالی پای راستش در سال ۲۰۱۴، او را از بیشتر مسابقات دور کرد. آزارنکا درباره آن روزهای تاریک می‌گوید که مصدومیت‌ها مایه نگرانی شده بود: "بدنم نه در تمرینات و نه در مسابقات با من همراهی نمی‌کرد. دیگر سالم و آماده نبودم. از نظر ذهنی هم مشکل پیدا کرده بودم. می‌ترسیدم دیگر نتوانم سلامتی‌ام را پیدا کنم. هرچند که به توانایی خودم در تنیس اطمینان داشتم. بنابراین بعد از این مصدومیت‌ها الان مهمترین چیز این است که کاملاً صحیح و سالم باشم و بتوانم آن نمایشی که انتظار دارم را عرضه کنم."

رقیب همیشگی سرنا ویلیامز

بدشانسی‌ آزارنکا این بود که وقتی به خاطر مصدومیت کنار نشست، سرنا ویلیامز هم روزهای درخشانی نداشت. ‌تنیس‌بازانی مثل لی نا، ماریا شاراپووا، پترا کویتووا در کنار سرنا چهار گرنداسلم مختلف آن سال را فتح کردند. شاید اگر آزارنکا آن سال می‌توانست بازی کند، امروز دست‌کم قهرمانی در یک گرنداسلم دیگر، به کارنامه‌اش اضافه می‌شد. به هرحال در روزهای بدون آزارنکا، دنیای تنیس در سال ۲۰۱۵ در قبضه سرنا ویلیامز بود.

دورانی که بعضی آن را به نام "سرنا اسلم" یاد می‌کنند. او از فتح اوپن آمریکا در سال ۲۰۱۴ شروع کرد و این روند را با تا یک سال بعد تا مسابقات اوپن آمریکا در سال ۲۰۱۵ ادامه داد. در این مدت سرنا تمام گرنداسلم‌ها را بُرد. او شبیه به یک ماشین جنگی شده بود که هر حریفی را به راحتی کنار می‌زد.

اما این روزها و پس از چند ناکامی پیاپی، بسیاری از شروع افول این تنیس‌باز صحبت می‌کنند. افولی که حالا با صعود رقیب سرسخت همیشگی‌اش آزارنکا همراه شده. تنیس‌بازی که با چهار پیروزی برابر سرنا، بیشتر از تنیس‌بازان دیگر، راه و رسم غلبه بر این ورزشکار آمریکایی را بلد است. او تنها تنیس‌بازی است که توانسته سرنا را در چهار فینال مسابقات تنیس حرفه‌ای زنان شکست دهد.

جنگجویی از بلاروس

آزارنکا در مقایسه با دیگر تنیس‌بازان زن، مهارت زیادی در بازگردان سرویس‌های قدرتمند دارد و در این مواقع به حریف فضای زیادی نمی‌‌دهد تا بعد از سرویس، دست بالا را داشته باشند. ضمن این که او موقع سرویس‌های دوم حریف که معمولاً با احتیاط بیشتری نواخته می‌شود، بسیار سریع و هوشیار عمل می‌کند و از آن بیشترین بهره را می‌برد.

سوای این بحث، او یک کمال‌گرای به تمام‌معنا است. همیشه از اشتباهاتش خشمگین می‌شود و سعی می‌کند تا جای ممکن بدون نقص بازی کند. در عین حال می‌توان او را تنیس‌بازی شجاع توصیف کرد. بازی کردن بدون ترس و نگرانی، شاید خصیصه اصلی‌اش باشد و برایش فرقی نمی‌کند که حریفش چه کسی است.

فقط روی بازی خود تمرکز می‌کند و کار خودش را می‌کند. یک ورزشکار بلندپرواز و اهل مبارزه که حس مبارزه و رقابت در مسابقات را زنده می‌کند. بی‌جهت نیست که سرنا ویلیامز درباره‌اش گفته که آزارنکا تنیس‌بازی است که حریفش را مجبور می‌کند بهترین بازی‌ خود را انجام دهد.

۲۰۱۶، تولدی دوباره

‌‌‌آزارنکا سال میلادی جاری را با ۹ پیروزی متوالی شروع کرد و توانست در مسابقات بریزبن استرالیا اول شود. این روند درخشان تا مرحله یک‌چهارم نهایی اوپن استرالیا ادامه داشت. او در این مرحله به شکلی غیره منتظره مقابل آنژلیک کربر، تنیس‌باز آلمانی که در نهایت قهرمان شد، شکست خورد. بعد از آن اما آزارنکا دوباره به مسیر صعودی‌اش برگشت. او در ایندین‌ولز کالیفرنیا، در مسابقه فینال سرنا ویلیامز را شکست داد تا بازگشت باشکوهش را جشن بگیرد.

آزارنکا بعد از درخشش در کالیفرنیا راهی میامی در فلوریدا شد و آنجا هم به قهرمانی رسید. این دو قهرمانی ارزشمند ثابت کرد که امسال می‌توان به نمایش باشکوه یک قهرمان قدیمی امیدوار بود. کسی که آن‌قدر با دل و جان بازی می‌کند که خلأ جنگجویی و مبارزه در دنیای تنیس زنان را پُر می‌کند.

bbc news